در کتاب حاضر، مؤلف سعی کرده است تا متن مثنوی معنوی به سخن درآید و این متن به‌عنوان پایه‌ای مستقل و ارزشمند عمل نماید و بر اساس این متن، نوعی روان‌درمانی ارائه شود. مؤلف بیان می‌دارد که عرفان مولوی در حقیقت کلید گشودن حصار نفس است. بنابراین باید آن را از شعر و ادبیات و کتاب درون خویشتن خویش بکشانیم و محتوای پیام را در خود پیاده کنیم و رابطه ما با عرفان مولوی یک رابطه ادبیاتی است، رابطه خشک و بی‌روح و فردی مصرفی که بیشتر به سرگرمی شبیه است. یکی از جنبه‌های مفید کار مولوی است که در عین آنکه مسئله انسان را عمیق و ریشه‌ای رسم می‌کند او را در یاس و بن‌بست رها نمی‌کند.
